EL
«Σκέψου τον χρόνο σαν να
έχει σχήμα, κάτι που μπορείς να δεις, σαν μια σειρά υγρών διαφανειών που
βρίσκονται η μια πάνω στην άλλη. Δεν κοιτάς πίσω κατά μήκος του χρόνου αλλά
κάτω δια μέσω του, όπως το νερό. Μερικές φορές έρχεται αυτό στην επιφάνεια,
μερικές φορές κάτι άλλο, μερικές φορές τίποτα. Τίποτα δεν χάνεται».
Margaret Atwood, Το μάτι της γάτας (1988).
Margaret Atwood, Το μάτι της γάτας (1988).
H Μαρουδιά (χρόνος γέννησης και θανάτου, άγνωστος), ήταν
η δεύτερη σύζυγος του Δραγουμάνου Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου (1750-1809), ανιψιά
του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου και η κυρά του χώρου στον οποίο φιλοξενείται η
έκθεση (κτίστηκε το 1793). Η έκθεση μπορεί να ιδωθεί ως μια εκπροσώπηση των
αόρατων, χαμένων, ξεχασμένων, κορεσμένων και παραφρασμένων «ιστοριών(της)»
[herstories], ως μια ανάγνωση των ευαισθησιών της στο κοινωνικό,
ηθικό και οπτικό πεδίο. Στοιχεία που διαγράφησαν όχι μόνο εξαιτίας του ότι δεν
αφαιρούν το αρσενικό φύλο, αλλά στη περίπτωσή της Μαρουδιάς, και λόγω της
εποχής της, μιας περιόδου που απορρίπτεται ως προ-μοντερνιστική, μη-δυτική και
φαινομενικά άχρηστη, ίσως, ως παρελθόν του ευρωπαϊκού μας παρόντος. Οι
προκλήσεις παρέμβασης σε έναν τέτοιο χώρο προσφέρουν τις ίδιες τις συγκινήσεις
του όλου εγχειρήματος. Σημαντικό είναι επίσης να μην αγνοήσουμε την ειρωνεία αυτής
της ενασχόλησης με τη διαφορετικότητα, μέσα σε ένα χώρο που θέτει ερωτήσεις
γύρω από ντόπιες, προ-καπιταλιστικές χρήσεις και καταχρήσεις της εξουσίας.
Οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες
προσκλήθηκαν να χρησιμοποιήσουν τις εντάσεις που απορρέουν από τον χώρο αυτό
για να αμφισβητήσουν παλιούς μύθους και διηγήσεις και να συνθέσουν νέες. Να
εξετάσουν πραγματικές και φαντασιακές κρίσεις και να αμφισβητήσουν κάποιες
άσχετες υιοθεσίες δυτικών επιχειρημάτων, αποικιακών και μετα-αποικιακών
παραδειγμάτων, σχημάτων, παραδόξων και παρανοιών, κοιτάζοντας τον χώρο τόσο στη
διάσταση της οικίας όσο και σε αυτή του μουσείου. Να αλληλεπιδράσουν με τις
επιπτώσεις του τουρισμού στην κυπριακή κοινωνία, στην παράδοση και στην
εθνικότητα και να εργαστούν πάνω αλλά και πέραν του κιτς. Να σχολιάσουν
κάποιους κυρίαρχους, επιβαλλόμενους, ανησυχητικούς ή αδειανούς κυπριακούς
δυισμούς. Και τέλος να επεξεργαστούν κυπριακές θηλυκότητες ως αρνούμενες,
απορριπτέες, εκτεθειμένες, και σχετικές
με τον τρόπο που είναι διαμορφωμένες οι κυπριακές εθνοτικές ταυτότητες
και κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες.
Το στης Μαρουδιάς σχεδιάστηκε ως
μια ανοιχτή μουσειακή παρέμβαση που ενεργοποιεί το χώρο μέσα από μια σειρά
παραστάσεων, εκπαιδευτικών εργαστηρίων και ακαδημαϊκών συζητήσεων, καθώς και
μέσα από μεταγενέστερες προσθήκες στην έκθεση.
_________________
EN
“Think of time as having a shape,
something you could see, like a series of liquid transparencies, one laid on
top of another. You don’t look back along time but down through it, like water.
Sometimes this comes to the surface, sometimes that, sometimes nothing. Nothing
goes away.”
Margaret
Atwood, Cat's Eye (1988)
Maroudia
(date of birth unknown, date of death unknown) was the second wife of Dragoman
Hadjigeorgakis Kornesios (1750 -1809), the niece of Archbishop Chrysanthos
(1766-1810) and the lady of the house which hosts this exhibition (built in
1793). She makes for an eloquent example of lost, forgotten, overwritten, or
misinterpreted herstories, and even more so, of her social, moral
and visual sensibilities. Things that have been erased not only because of her
gender, but also in Maroudia’s case because of her time (?). A time
understudied, overlooked, neglected, due to the fact that its pre-modern,
non-western character may no longer seem useful as the past to a European
present. The challenges of intervening in such a space are also the thrills,
while it is important not to let escape the contemporary ironies of reflecting
on difference, in a place that raises questions around local pre-capitalist
uses and abuses of power.
The participants were invited to use the
tensions contained in the layered history of the house to challenge old myths
and narratives and weave together new ones; to reflect on a number of real and
perceived crises, to challenge out-of-context appropriations of western
discourses, colonial and post-colonial paradigms, paradoxes and paranoias, and
to look at the history of the house as a museum as well as a home; to deal with
the effects of tourism on Cypriot tradition, heritage and nationhood, employing
but also moving beyond the kitsch; to comment on dominant, unsettling,
controversial or empty Cypriot dualities, pretences and debates, and to
consider Cypriot femininities as they are embraced, denied, rejected, exposed,
and as they allow insight into the way that Cypriot ethno-national identities
and socio-political realities are shaped.
At Maroudia's was conceived as an open-ended museum intervention that activates the space
through a series of performances, educational workshops, and academic round
tables, as well as a number of later additions to the exhibition.
No comments:
Post a Comment